เมื่อตอนที่แม่ เริ่มออกเดินทาง แม่ก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผ่านคืนวัน มีความฝันมีชีวิตเป็นของตัวเอง
เหมือนกับเราแม่เดินทางมาเจอ ความรักมีชีวิตคู่ที่หวัง จะสร้างเป็นครอบครัวผ่านวันที่ตื่นเต้นที่สุด
คือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือน
ที่แม่ต้องแบก น้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัมแม่เริ่มใช้ชีวิต อย่างระมัดระวังมากขึ้น
แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอัน ต ร า ยและวันที่แม่ เจ็ บ ป วด แสน ส า หั ส
ก็มาถึงวันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าเรา “เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เจ็ บ ป วด” ชีวิตส่วนตัวของแม่
ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปความฝัน อาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือ
เท่าที่จำเป็นรูปร่างหน้าตาที่ สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่งไม่สำคัญเท่าลูก ของแม่อีกแล้ว
“เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ด้วย
อนาคตของลูก จนหมดสิ้ น เราจะปลอดภัยไหม เราจะเป็นเด็กดีหรือเปล่าเราจะเรียนอะไร
เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหมแม่พย าย ามทุกอย่างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุดแม่เสกทุกอย่าง
ให้เด็กน้อยของแม่เติบโตอย่างดี “เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้” แล้วเราก็เติบโต
แม่เริ่มพบกับ ความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็กแม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น
ที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแม่เห็นใบหน้าที่ เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น
ขณะเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกลาย เป็นเพื่อนของเรา “น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”
วันที่แม่โล่งใจ อย่างที่สุดคือ วันที่เราเรียน จบแม่ฝ่าฟั น มามากมายกว่า
จะได้ปริญญาใบนี้มาแม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ยแต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป
สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิตแม่ก็รู้ตัวว่า แม่คิดผิดแล้วลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูก เหมือนที่แม่รักไหม เขาจะดูแลลูกอย่างที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า
ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง “โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเด็กตัวน้อยๆของแม่เสมอ”
ลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทาง ในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาท การเป็นลูกของแม่ น้อยลงกว่าเดิมแม่รู้แล้วว่า ถึงเวลาต้องปล่อยวาง
ลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูก ของแม่เสมอ “อย่าลืมแม่นะลูก”
แม่แก่ตัวลงพร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล า เป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย
ที่ต้องเผชิญความเสื่ อม ถอยสองแขน ที่อุ้มลูก มาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว
สองขาที่เคยพาลูก ไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจาที่เคยเป็น เสียงกล่อมลูก
เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่า ฟั น ปัญหาให้ลูก
บีบตัวน้อยลง “แม่เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด”วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรา
ลองหันไปมองหน้าแม่ ของเราให้เต็มตามอง เข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง
ที่ผ่านมาของแม่วันนี้ แม่เดินทางมาไกลมาก แล้วขอแค่อย่าลืมการเดินทางที่ผ่านมาของแม่
นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุดแด่แม่และลูกของแม่ทุกคน เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน
ขอขอบคุณ b a n g p u n s a r a
