มีลูกศิษย์คนหนึ่ง มักจะคอยถามพระอาจารย์ด้วยคำถามเดิมๆ ทุกวัน “อาจารย์ครับ อะไรคือคุณค่าของชีวิตที่แท้จริงครับ?”
วันหนึ่งพระอาจารย์นำก้อนหิน ก้อนหนึ่ง แล้วพูดกับศิษย์ว่า“เจ้าจงนำก้อนหินก้อนนี้ ไปขายที่ตลาด
แต่ไม่ต้องขายจริงๆ หรอกนะ เพียงแต่ให้คนตีราคาก็พอ แล้วคอยดูว่า แต่ละคนจะตีราคาก้อนหินก้อนนี้สักเท่าไร?”
ลูกศิษย์นั้น จึงนำก้อนหินไปขายที่ตลาด บางคนก็บอกว่าก้อนหินก้อนนี้ใหญ่ดี สวยดีให้ราคาสองบาท
บางคนก็บอกว่า ก้อนหินก้อนนี้มาทำเป็นลูกตุ้มชั่งน้ำหนักได้ ก็ตีราคาให้สิบบาทที่สุดแต่ละคนก็ตีราคาไปต่างๆ นานา
แต่ราคา ที่ให้สูงสุดคือสิบบาท ลูกศิษย์รู้สึกดีใจ กลับไปบอกอาจารย์ว่า “ก้อนหินที่ไม่มีประโยชน์อะไรนี้ ยังขายได้ถึงสิบบาท น่าจะขายออกไปจริงๆ”
อาจารย์พูดขึ้นว่า “อย่ าเพิ่งรีบขายก่อน ลองพาไปขายในตลาดทองคำดู แต่ก็ อย่าขายออกไปจริงๆ”
ลูกศิษย์จึงนำก้อนหินก้อนนั้น ไปขายในตลาดทองคำ เริ่มต้นมีคนตีราคาให้หนึ่งพันบาท คนที่สองตีราคาให้หนึ่งหมื่นบาท
สุดท้าย มีคนให้ถึงหนึ่งแสนบาท ลูกศิษย์รู้สึกดีใจ รีบกลับไปรายงานพระอาจารย์ถึงผลพลอยได้ที่นึกไม่ถึง
พระอาจารย์กล่าวต่อไป อีกว่า “นำก้อนหินนี้ไปตีราคา ที่ตลาดเพชร”ลูกศิษย์จึงนำไปที่ตลาดค้าเพชร
คนแรกให้ราคาหนึ่งแสน สองแสนสามแสน ไปเรื่อยๆ เมื่อพ่อค้าเห็นไม่ยอมขายสักที จึงให้เขาตีราคาเอง
แต่ลูกศิษย์นั้นกล่าวว่า “พระอาจารย์ไม่ให้ขาย” จึงนำก้อนหินนั้นกลับไปพูด กับพระอาจารย์
ว่า “ก้อนหินก้อนนี้ คนให้ราคาถึงเรือนแสนแล้ว” “ใช่แล้ว ตอนนี้อาจารย์ไม่อาจสอนเจ้าถึงเรื่องคุณค่าของชีวิต
เพราะเจ้ามองชีวิตของเจ้า เหมือนกับการตีราคาของตลาด คุณค่าของชีวิตคนเรา ควรจะอยู่ในจิตใจของตนเอง
ต้องมีสายตา ของนักค้าเพชรที่เก่งที่สุดเสียก่อน จึงจะมองเห็นคุณค่าที่แท้จริงของชีวิตคนเรา”
คุณค่าของคนเรา ไม่ได้อยู่ที่ราคา ที่อยู่ข้างนอก แต่อยู่ที่เราให้ราคาของตัวเองราคาของเราทุกคนเป็นสิ่งที่ไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบ
ยอมรับตัวเอง ฝึกฝนตัวเองให้ช่องว่าง กับตัวเองได้เติบโต พวกเราก็จะกลายเป็น “สิ่งที่มีค่าจนประเมินไม่ได้”
อุปสรรคทุกอย่ างที่เกิดขึ้น ความป วดร้าว ที่เกิดขึ้นทุกครั้ง ความทุกข์ที่โหมกระหน่ำ ก็มีความหมายอยู่ในตัวของมัน
ขอขอบคุณ r u a n t h a m.b l o g s p o t
